Met vier kinderen in een grote boerderij wonen. Ideaal toch? Maar dan moet die zee van ruimte ook wel bruikbaar zijn. In deze aflevering van De Verbouwing laat architect Wim Eikelboom zien hoe het enorme volume van de boerderij van Myriam en Cees Krijger effectief werd aangepakt. Zo werd er meer vloeroppervlak gecreëerd. Ruim twintig jaar geleden kochten Myriam (51) en Cees Krijger (52) de Brabantse langgevelboerderij om de ruimte en om het idyllische plekje in een dorpje niet ver van Tilburg. Myriam: “De staat van de boerderij was heel redelijk, maar de uitstraling kwam minder overeen met onze smaak.”

Wim Eikelboom (47) van het Eindhovense EIKplan architecten bna, en de architect die voor de ‘grote facelift’ zorgde: “Misschien klinkt het gek, maar toen ik hier voor het eerst binnenkwam, deed het mij denken aan het spookhuis van De Efteling. Ken je dat? Donker. Met midden in de kamer een groot tot hanglamp omgebouwd karrenwiel. Precies zoals die in het spookhuis hangt te wiebelen aan een kromme vinger. Alleen de spinraggen ontbraken nog.”

Andere uitstraling en méér ruimte

Myriam: “Toch was een andere uitstraling nog niet eens het hoofddoel van de verbouwing. We hadden inmiddels vier kinderen. Nu bestaat een boerderij als deze uit een derde woonruimte en twee derde stal. We hadden dus gigantisch veel ruimte in de zin van: volume. Maar toch hadden de kinderen niet eens allemaal een eigen kamer.” Architect Wim Eikelboom: “Vanaf het begin voelde ik dat er een zekere spanning in het huis hing. Het was mij onmiddellijk duidelijk dat de woonsituatie irritaties onder de bewoners teweegbracht. Ze leefden hier te veel op elkaars lip. Ik heb ervoor gezorgd dat ieder een eigen kamer kreeg en dat er hoeken zijn gevormd, waar je kunt werken of computeren zonder de anderen te storen. Maar waar je tegelijkertijd contact houdt met de andere vertrekken in het huis. Kortom, ik heb de voorwaarden laten ontstaan voor rust en harmonie. En dát beschouw ik achteraf als mijn grootste verdienste in dit project.”

Technische ingreep zet de toon

De woonkamer heeft langs twee zijden een ruime vide. Genoeg ruimte voor Cees om regelmatig thuis te werken en voor de vier kinderen, Roland, Niels, Margot en Toon, om een uitgebreid computernetwerk aan te leggen. Er zijn kasten onder de schuine kap gemaakt en hoge dakramen zorgen voor een mooie lichtinval. Via dezelfde vide bereik je ook de slaapkamers. Precies ónder de vide is op de begane grond een houten vloer gelegd. Exact waar de woonkamer de complete hoogte van de boerderij benut, is een vlak van Noors leisteen met in het midden een tapijt gelegd. Aan de vide-constructie werden hoge eisen gesteld. Wim: “Het vormde eigenlijk mijn grootste dilemma: moet ik de originele houten spanten handhaven en alles doen om de authentieke uitstraling te behouden? Doordat die spanten niet het extra gewicht konden dragen, moest ik hoe dan ook een nieuwe draagconstructie aanbrengen. Na een maand wikken en wegen besloot ik de spanten gewoonweg te vervangen door een constructie van strakke, stalen profielen. Daarmee was de toon gezet: de boerderij kreeg er een typerende moderne uitstraling door. Zo ontstond het spannende contrast tussen in- en exterieur. Want aan de buitenkant is de boerderij nog steeds min of meer zoals hij er al 150 jaar uitziet.”

De Meerwaarde

Cloudia Freij is als taxateur van Freij Makelaardij o.g. uit Rijen lid van de RVT (Vereniging van Register Vastgoed Taxateurs): “De waardestijging van deze mooie boerderij zit ’m dit keer niet in de vergroting van het gehele pand. De eigenaars hebben het woongedeelte (voorheen 1/3 deel van de boerderij) vergroot tot het gehele pand! Bovendien hebben zij een extra vloergedeelte aangebracht, waardoor er meer nuttig vloeroppervlak ontstaat. Uiteraard is het verschil tussen de oorspronkelijke afwerking van vroegere stal naar de huidige luxe afwerking enorm! De waardestijging van het gehele pand voor en na verbouwing waardeer ik dan ook op 25% van de oude waarde. Van de verbouwing zelf ziet de eigenaar in dit geval 60% van de kosten direct terugkomen in de waardestijging.”
Tekst: Laurens Keff